سلام و عرض ادب و احترام خدمت شما برادر بزرگوار

با اين نوشته دلم رو آتيش زديد . مصيبت رقيه انقدرر جانسوز است كه دل سنگ را هم آب مي كند چه رسد به دل آدمي

از كودكي الفتي داشتم با اين كودك . از همان زمان كه همراه مادر به مجلس عزاي سيد الشهدا ميرفتم . وقتي مصيبت رقيه را ميخونند من زاز زار گريه ميكردم. شايد باور نكنيد ، ولي اون موقع اصلا نميدونستم عزاداري يعني چي ؟ نميتونستم عمق مصائب آل الله رو بفهمم. اما با همه وجودم اين را مي فهميديم كه بار دل نازك دردانه حسين (ع) چه كردند و دلم ميخواست بغلش كنم . دلم ميخواست در گوشه اون خرابه پابه پاش براي باباش گريه كنم ... دلم ميخواست موهاشو شونه كنم . دلم ميخواستم لباسهاي خودم رو بدم بپوشه .. .. دلم ميخواست صورت ماه كبودش رو ببوسم ..............................