و روح و جانم از كودكي با اين نوحه آميخته شد ، هنوز هم حتي يك بيتش رو فراموش نكردم. گرچه ديگر هيچ كس اين نوحه را نمي خونه. اما من هميشه ميخونم :

در خرابه شام كودكي به خواب است

از فراق بابا قلب او كباب است

اين كودك افسرده ، سر به زير پر برده

واي از اين مصيبت

نا اميد و خسته ، دختري سه ساله

دارد ازغم هجر ، اشگ و آه و ناله

در گوشه ويرانه ، افتاده اسيرانه

واي از اين مصيبت

بعد مرثيه خوان ميگفت اينقدر گريه كرد و بي قراري كرد كه گفتنند براي ساكت كردنش بايد سر باباش رو براش ببريم

در خرابه وارد ، چون يكي طبق شد

چشم دختر شه ، پر زنور حق شد

گفت عمه ببين آهم ، من غذا نميخواهم

واي از اين مصيبت

گفت زينب آخر ، اين چه شور وشين است

گريه هاي تو از ، دوري حسين است

خيز و در طبق بين تو ، اين سر حسين اين تو

واي از اين مصيبت

وقتي به اينجا ميرسيد من ديونه ميشدم . ميگفت خانم رقيه سر بابا ر و به دامن گرفت و با اون زبان شيرين كودكانه اش شروع به درد دل با بابا كرد :

با سر بريده ، مي كند حكايت

از غم و جدايي ، ناله و شكايت

كه اي بابا كجابودي ، ازما تو جدا بودي

واي از اين مصيبت

و بعد شرح اسيري خودش رو كتكهاي كه خورده برايب ابا ميگه ، گوشهاي خونييش رو به بابا نشون ميده :

با با بخدا من ، ازتو گله دارم

بنگر كف پايي ، پرابله دارم

بين ز صدمه سيلي ، صورتم شده نيلي

واي از اين مصيبت

بود و گرم صحبت ، با پدر چو بليل

جان سپرد و كم كم ، در كنار آن گل

زنده بود و بي جان شد ، بر حسين مهمان شد

واي از اين مصيبت

غساله هم او را چون غسل و كفن كرد

با عمه سادات آغاز سخن كرد

كين طفل چه دردي داشت ؟

رنگ و روي زردي داشت

واي از اين مصيبت

گفت در جوابش، زينب سيه پوش

اين داغ جگر سوز ، كي شود فراموش

چون گل شده پژمرده ، از بس كه كتك خورده

واي از اين مصيبت ، واي از اين مصيبت

به ابي انت و امي يا شهيدة مظلومة - يا بنت الحسين(ع) - يا باب الحوائج ، ادركني