گيل آوا
اي كودك كرانه و جنگل
اي دختر ترانه و ابريشم و بلوط
ازكوره راه دامنه و ده
با ما بگو كه بوي چه عطري
يا بال رنگ رنگ چه مرغي تو را كشاند
تا پايتخت مرگ ؟
چشم كه خفته بود كه چشمانت
راه از ستاره جست
دست كه بسته بود كه دستانت
از ميخ هاي كلبه ربود آن تفنگ پر ؟
گيل آوا
اي روشناي چشم همه خانوار رنج
بي شمع و شب چراغ
در پيش چون گرفتي اين راه پر هراس
و آن گاه با كدام نشاني
بر خلق در زدي كه جوابت نداد خلق ؟
وقتي گلوله تو به بن بست كوچه ها
بر حثه جنايت
دندان ببر بود كه در گوشن مي چريد
وقتي فشنگ آنان
در قامتت بهاري در خاك مي كشيد
بي راه و بي گناه
سر در گم هزار غم خرد عابران
آنان كه بايدت به كمك مي شتافتند
آرامي سوي خانه و كاشانه مي شدند
اي واي از آن جدايي و اين جرئت
فرياد از اين جنون شجاعت
گيل آوا
اي خوشه شكسته سرخ انگور
آه اي درخت خون
گيل آوا
اينك بگو به ما
تا با كدام اشك رشادت را
ما شستشو كنيم ؟
چونان تو را كجا
ما جستجو كنيم ؟
اي بر توام نماز
اي بر تو ام نياز هزاران هزارها
تكرار شو
بسيار شو
اي مرگ تو تولد زن در ديار من
يكتاي من خجسته گيل آوا