هجرت نور

داستان هجرت حضرت زهرا (س) از مکه تا مدینه، حکایت‏ شور ایمان و انقطاع کامل به سوی پروردگار است . در این سفر پرخطر امیر کاروان حضرت علی (ع) بود و دو فاطمه دیگر؛ یعنی فاطمه بنت اسد (مادر حضرت علی (ع)) و فاطمه بنت زبیر بن عبدالمطلب (دختر عموی آن حضرت) نیز جزء این گروه مهاجر بودند .

حضرت زهرا (س) در این زمان حدود هشت ‏سال داشت. پیش از آن پیامبر (ص) در میان غوغایی از توطئه‏های خطرناک و دشمنی‏های سخت راه به سوی مدینه سپرده و به علی (ع) سفارش کرده بودند، امانات مردم را به صاحبانشان بازگرداند و سپس دردانه ایشان را با کسانی از هاشمیان که هنوز در مکه مانده‏اند و مایل به هجرتند، به مدینه آورد .

قافله کوچک مهاجران، از مکه به سوی مدینه به راه افتاد . نزدیکی محلی به نام« صجنان‏» هشت تن از جنگاوران قریش را مقابل خویش یافتند که برای بازداشت مهاجران آمده بودند .

علی (ع) شجاعانه و در حالی که نوجوانی نورسته بود، شمشیر از نیام کشید و به مقابله با آنان پرداخت . «حویرث بن نقیذ بن قصی‏» - یکی از جنگجویان که پیامبر (ص) را در مکه بسیار آزرده بود - متوجه شتری شد که فاطمه دخت عزیز پیامبر (ص) و یکی دیگر از فواطم را حمل می‏کرد . پیش تاخت و شتر را رماند و دختر رسول خدا (ص) و دیگر همراهش را به زمین زد .

علی (ع) خشمگین به «حویرث‏» و اطرافیانش حمله برد و جمعی از آنان را کشت و بقیه را آن‏چنان فراری داد که از شدت ترس و عجله‏ای که داشتند به هم برخورد کردند .

بدین گونه، کاروان مهاجران به راه خویش ادامه داد تا به «صجنان‏» رسید  در آن‏جا یک شبانه ‏روز اقامت کردند . برخی از ضعفای مؤمن در این محل به آنان ملحق شدند . حضرت علی (ع)  و همراهان تمام شب را به راز و نیاز با خالق خویش سپری کردند. حتی آن موقعی که  نشسته یا  ایستاده و در حالی که به پهلو خوابیده بودند، به یاد خدا بودند تا خورشید سر بر آورد . سپس حرکت کردند، و در هر منزلی که فرود می‏آمدند، همچنان خدای سبحان را عبادت می‏کردند تا به مدینه رسیدند.