خورشید حجاز

تمام آسمان، درد می‏کشد. پیشانی حجاز عرق کرده است. آمنه منتظر بشارتی مهربان است و جهان منتظر اعجاز، عشق می‏خواهد متولد شود؛ تا تو ای رسول متولد شوی.

فانوس‏ها، صدای روشنایی بزرگ‏تر از خورشید را شنیده‏اند.

رسولان، منتظر رسالتی ابدی‏اند. شعرهای عاشقانه منتظرند تا با تو متولد شوند.

ریگزارهای داغ حجاز چشم به راه قدمهایی مبارکند.

حلیمه آمده است تا آمدنت را با مهربانی شیر بدهد؛ دلسوزتر از هر مادری.

آمده است تا رحمت تو را با شیر کودکانش سیراب کند و مهربانی‏اش را با تو و کودکانش تقسیم کند.

تا بوی تو در شامه خاک پیچید، زمین معطر شد.

با آمدنت کسرا به خود لرزید و فرو ریخت و از صلابت گام‏هایت بت‏ها عاجزانه سر تسلیم فرود آوردند بر خاک.

تورات و انجیل تو را مژده داده بودند. معبدها و دیرها و کنشت‏ها، روشنان گام‏هایت را چشم انتظار بودند. تو شبی در قداست دقایق آسمانی، از مهربانی خداوند، آیه آیه نازل شدی تا « رحمه العالمین » باشی از شرق تا غرب از شمال تا جنوب از خاک تا افلاک همه جا پرتو نور الهی توست که تاریکی‏ها را می‏شکافد به سرانگشت غیب.

دلا میلاد ختم المرسلین است

فروغ آسمانی در زمین است

محمد (ص) مهر ظلمت سوز آمد

شب یلدای ما را روز آمد

زندگی با صدای ماندگار خوش‏بختی انس می‏گیرد و بنای بلند عاشقی، بی‏گزند می‏ماند. همه اشیا، به سبز آراسته می‏شود و برگ‏ها به سبز بودن خویش مباهات می‏کنند.

بار دیگر، آینه‏ها در شست‏وشویی از باران، متولد می‏شوند و با هیئتی زیبنده و آراسته، می‏آیند برای چشم روشنی انسان.

صدای بال و پر جبرئیل می‏آید

شب است و ماه به آغوش ایل می‏آید

لب کویر پس از این ترک نخواهد خورد

که ساقی از طرف سلسبیل می‏آید

الهه‏های دروغین به خاک می‏افتد

صدای ناله اصحاب فیل می‏آید

لباس خاطره را از حریر عشق بدوز

حلیمه! نزد تو فردی اصیل می‏‏آید

نگاه آمنه از این به بعد می‏خندد

چرا که معجزه‏ای بی‏بدیل می‏آید.

عطر پر مخاطب دانش

تصنیف‏های عاشقانه‏ای از سمت مدینه می‏وزد.

خنده‏های انسان، با شمیمی از بهشت گره می‏خورد.

گلدان‏هایی از شعر، چیده می‏شود پیش چشمان لحظات.

نام « ششمین قرائت زیبایی » بر سر زبان‏های دانش افتاده است.

نام او چون نسیمی معطر، از کنار پل‏های عرفان می‏گذرد. با آمدنش، جان قلم تازه می‏شود؛ قلم‏هایی که به احادیث پر نورش دخیل می‏بندند. باید اما پای معرفت رفت تا او را دریافت! باید همراه شد تا با زلال اندیشه. دانشگاه او، از جنس دلاویزترین گل‏های بهاری است؛ ولاترین رنگ پارسایی، از سعات درس او بیرون می‏آید و صدای مکتب بیداری، گوشه‏ای از بیانات اوست. امروز، حالت شعف به اندام آفرینش وارده شده که: شاه بیت غزل دانایی می‏آید. « مفضل » خوب می‏داند که با آمدنش، توحید نهفته در اشیا، همه فهم می‏شود. آری او که بیاید همه واژه‏های قدسی جاری می‏شوند و در صفحات ایمان.